 Γράφει η Γαλάτεια Χαραλαμπίδου* Πατρότητα. Το σημαντικότερο κεφάλαιο στην ζωή του ανθρώπου μετά την μητρότητα. Ένα κομμάτι που είναι αναγκαίο και απαραίτητο στην αφετηρία της ζωής του, ως βρέφος από τα πρώτα βλέμματα του, τα πρώτα γέλια, τις πρώτες φωνούλες, τα πρώτα σκιρτήματα, τα πρώτα κλάματα. Μακάριοι όσοι έζησαν την φυσική παρουσία του πατέρα τους απο την αρχή και στην μετέπειτα πορεία της ζωής τους. Τυχεροί όσοι είχανε και έχουνε πατέρες άξιους. Πατέρες που είναι η στοργική σκιά των παιδιών τους και όχι η θηλιά στο λαιμό τους.
Πατέρες που είναι η ραχοκοκκαλιά των παιδιών τους. Πατέρες που μπαίνουν στον κόπο να γνωρίζουν την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα των παιδιών τους και τα αποδέχονται ως μοναδικές ξεχωριστές οντότητες. Τα ερωτήματα ενός πατέρα γιατί δεν του μοιάζει το παιδί του ή γιατί είναι ομοφυλόφιλος ας μείνουν για πάντα αναπάντητα γιατί για έναν σωστό πατέρα δεν αποτελούν καμία ουσιαστική αξία. Χρέος και καθήκον ενός πατέρα είναι να αποδεχτεί την διαφορετικότητα του παιδιού του και με ενσυναίσθηση να αγκαλιάσει αυτή την μοναδική του προσωπικότητα. Ο κόσμος χρειάζεται πατέρες που εντοπίζουν τα δυνατά αλλά και τα αδύνατα χαρακτηριστικά των παιδιών τους και ενθαρρύνουν την προσωπική τους ανάπτυξη. Που δεν συγκρίνουν τα παιδιά τους με άλλα πρότυπα και δεν τα χρησιμοποιούν για να υποδείξουν σε αυτά τις αδυναμίες τους. Αντίθετα τα στηρίζουν και εξυψώνουν το ήθος τους. Πατέρες που πρόαγουν τον σεβασμό τους προς τον εαυτό τους πρώτα από όλα, στην μητέρα των παιδιών τους, στα παιδιά τους και στο ευρύτερο περιβάλλον. Πατέρες που υπερασπίζονται ένθερμα και αντικειμενικά την ζωή των παιδιών τους προωθώντας την αλήθεια στην ζωή τους την εντιμότητα και την τιμιότητα. Η πραγματικότητα όμως λέει πως υπάρχει και ένας πατέρας που θα πονέσει τα παιδιά του αλλά και την οικογένεια του γιατί τον είχαν πονέσει και αυτόν κάποιοι άλλοι. Ίσως όταν ήταν μικρός κι αυτός να μην είχε προσέξει κανείς τα δυνατά αλλά και τα αδύνατα του χαρακτηριστικά. Ίσως να είχε βιώσει αδιαφορία και απομάκρυνση από την θαλπωρή της δικής του οικογένειας αλλά κι από τον δικό του εσωτερικό κόσμο μην μπορώντας κανείς να πλησιάσει περισσότερο έτσι ώστε να γεμίσει το κενό. Πολλά μπορεί να είχαν συμβεί και αρκετά έτσι ώστε να καταλήξει ένας πατέρας να πληγώσει ο ίδιος τα παιδιά του αλλά και αυτούς που αγαπά. Μην αγνοείτε την στοιχειώδη αξία της φυσικής παρουσίας του πατέρα και να φτιάξετε ως κοινωνία και το «σπίτι του άντρα» όχι μόνο το «σπίτι της γυναίκας» έτσι ώστε να θεραπεύονται και οι άντρες γιατί πάνω απ’ όλα είναι κι αυτοί άνθρωποι. Το βρίσκω πολύ ρατσιστικό που η κοινωνία προσπαθεί να σώσει μόνο τα γυναικόπαιδα ενώ τον άντρα τον στέλνει πρώτη γραμμή στην μάχη ή θεωρεί τα ξεσπάσματα του αδικαιολόγητα. Ο άντρας αλλά και μελλοντικός πατέρας πρέπει να είναι ο στύλος του σπιτιού του μεν αλλά δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος με αισθήματα και ψυχικά γνωρίσματα τα οποία πρέπει να χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής αλλά και ίσης μεταχείρισης. Στο τέλος της ημέρας όμως έχουμε χρέος απέναντι στον εαυτό μας σε αυτούς που αγαπάμε και απέναντι στην κοινωνία για να θεραπεύσουμε κάθε πληγή και κάθε τραύμα που φέρνουμε στην ανάπτυξη μας έτσι ώστε να μπορούμε να συνυπάρξουμε με κάθε τύπο ανθρώπου.! Αγκαλιάστε τους πατέρες σας όσο τους έχετε στη ζωή, συγχωρέστε τους για τα λάθη τους και να μην ξεχνάτε ποτέ πως κανείς δεν γεννήθηκε με οδηγό χρήσης. Όσο ζούμε μαθαίνουμε. Και αυτό είναι και το πιο όμορφο. * Συνεργάτιδα CYLIFE News Αποφοίτησε με αριστείο στον κλάδο Επικοινωνίες. Εκπροσώπησε την Κύπρο στον Παγκόσμιο διαγωνισμό ομορφιάς MissWorld. Αγαπάει την μουσική, την ψυχολογία και τον Θεό.
0 Comments
Leave a Reply. |
PORTFOLIO
|
RSS Feed
